Παναγιωτίδου Ευαγγελία, Μανούση Μαριάνθη
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τα σημερινά παιδιά ζουν σε έναν ψηφιακό κόσμο και οι νέες τεχνολογίες αποτελούν ένα σημαντικό στοιχείο της παιδικής κουλτούρας. Ο Prensky (2006) χρησιμοποίησε τον όρο «ψηφιακοί αυτόχθονες»(digitalnatives), για να αναφερθεί στα σημερινά παιδιά που μιλούν την ψηφιακή γλώσσα των υπολογιστών, των βιντεοπαιχνιδιών και του διαδικτύου. Σε αντίθεση, εκείνοι που δεν γεννήθηκαν στην ψηφιακή εποχή θεωρούνται «ψηφιακοί μετανάστες» (digitalimmigrants), επειδή έχουν υιοθετήσει πολλές πλευρές των ΤΠΕ, ακριβώς όπως όσοι μαθαίνουν μια δεύτερη γλώσσα αργότερα στη ζωή τους(στο Νικολοπούλου, 2018).
Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης τονίζονται ιδιαίτερα τα οφέλη της ψηφιακής τεχνολογίας, καθώς οι υπολογιστές προσφέρουν στα παιδιά πρόσβαση σε νέους, άγνωστους κόσμους και ξυπνούν τη δίψα τους για μάθηση.
Μια ιδιαίτερη θέση στον τομέα της προσχολικής εκπαίδευσης κατέχει η αφήγηση, η οποία συμβάλλει αποτελεσματικά στη μάθηση. Άλλωστε η μάθηση είναι αποτελεσματική, όταν προσφέρεται στα παιδιά με έναν ευχάριστο και διασκεδαστικό τρόπο.
Με την εμφάνιση των νέων τεχνολογιών δημιουργήθηκε μια νέα μορφή αφήγησης, η ψηφιακή αφήγηση (DigitalStorytelling), από την οποία τα παιδιά αποκομίζουνπολλά οφέλη, αποκτούν περαιτέρω δεξιότητες και όχι μόνο απλή γνωριμία και εξοικείωση με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αλληλοεπιδρούν με τους συμμαθητές τους, εκφράζονται δημιουργικά, αποκτούν ψηφιακές δεξιότητες.
Πλήρες άρθρο (αρχείο PDF): Η Ψηφιακή αφήγηση στην προσχολική εκπαίδευση